خداجون! دوسم داری؟

بعضی وقتها فکر می کنم، اینکه اینهمه در قرآن در انتهای آیات آمده : ان الله یحب... و یا ان الله لا یحب... چه پیامی میتونه داشته باشه؟
آیا این درسته که بگیم خداوند ما و فطرت ما رو بر اساس دوست داشتن و دوست داشته شدن آفریده؟ و اینکه برای تشویق ما به خوبتر شدن برای ما میگه که آهای : من فلانی ها رو دوست دارم و فلانی ها رو هم اصلا دوست ندارم، معنیش اینه که نقطه تحریک اصلی ماها برای خوب شدن، اینه که احساس کنیم مورد محبت خدا قرار گرفته ایم؟
یعنی اینکه محبوب شدن پیش خدا برای ماها خیلی مهمه، آنقدر که خدا با استفاده از این ویژگی ما، به ما درس میده.
یه معنی دیگه هم داره و اون اینکه مثل اینکه قراره رابطه ما و خدا ورای تشریفات اداری حساب و کتاب، محبت آمیز باشه.
مثل اینکه قراره ما توی دل خدا جا کنیم و محبوبش بشیم نهایتاً، که اگه اینطور بشه، دیگه حساب و کتاب چه جائی پیدا میکنه؟ مگه بین محبوب و محب، حساب و کتابی هست؟ هیچی نگو، سرتو بنداز پائین و برو بهشت: نوش جونت عزیزم... برو صفا کن دلبندم، که مال خودمی...